Wtorek (nie)zwyczajny

Dzisiejszy dzień - mimo, że towarzyszy nam myśl, że za tydzień będziemy już w drodze do Polski - rozpoczął się standardowo. Po 4 rano tych, co mają nieco lżejszy sen obudziły jak co dzień głosy modlitw muezinów. Nasze modlitwy rozpoczęły się później, bo o 7 wspólną Eucharystią.

Po niej i po radosnym śniadaniu rozdzieliliśmy się i udaliśmy się do swoich obowiązków. Ks. Dawid wrócił do wykańczania łazienki w piwnicy, gipsując i malując już na gotowo. Kl. Jan także poszedł coś zmalować - odnawiał sufit w łazience w pokoju chłopaków - pomagał mu Tomek. Kl. Bartek zmontował kolejne rolety i ponaprawiał klamki od okien. Luiza wraz z Agatą zajmowały się w dalszym ciągu robotą papierkową w pomieszczeniu zwanym uczelnią, czyli miejscem gdzie dzieci z Domu Pokoju odrabiają lekcje, ale też bawią się czy grają w różne gry. Dziewczyny miały tam bardzo dużo pracy, m.in.: segregowały książki i pomoce naukowe, układały i segregowały zeszyty oraz robiły porządki w szafkach. Z kolei Robert dostał misję specjalną wywozu śmieci, a Ania posprzątania bawialni.

Z radością spotkaliśmy się wszyscy na wspólnej przerwie. Pracując w różnych częściach domu naprawdę lubimy ten czas, gdy możemy spędzić razem choć kilka minut. Po przerwie Tomek, Robert i kleryk Jan pojechali wraz z siostrą odebrać książki ze szkoły oraz pomóc w zakupach.

Pozostałej ekipie dalsza praca zeszła szybko aż do obiadu, gdyż jak się okazało doszło jeszcze kilka sufitów i ścian do pomalowania, a i żywioł papierowy w postaci setek zeszytów i książek nie został jeszcze opanowany. Obiad i sjestę przywitaliśmy z pewną ulgą, gdyż dzisiejszy dzień był wyjątkowo gorący i duszny.

O godz. 15.30 znowu każdy udał się do swoich zajęć. Podobnie jak przed południem większość z nas zajęła się malowaniem.

Po wspólnej kolacji udaliśmy się do Bazyliki Grobu Pańskiego, by kolejny raz pochylić się nad tajemnicą śmierci i zmartwychwstania naszego Pana.

Myślę, że w ciągu tego miesiąca pewne rzeczy stały się już dla nas normalnością, czujemy się tutaj coraz lepiej, jakbyśmy byli u siebie. Nawet nie robią już na nas wrażenia śpiewy muzułmanów o różnych porach dnia i nocy (za wyjątkiem tego o 4 rano…) czy puszczanie petard i fajerwerków, które jest tu przez mieszkańców bardzo lubiane. Został nam już tylko tydzień w tym niezwykłym miejscu, chcemy więc dać z siebie jak najwięcej, ale też i czerpać na ile się da. Cieszymy się, że możemy być, właśnie tu i właśnie teraz i właśnie w takim gronie, w jakim jesteśmy :)

Zapewniamy o modlitwie za wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób okazali i nadal okazują nam wsparcie. Wasza życzliwość, zainteresowanie, modlitwa, którą nas otaczacie są dla nas bardzo cenne.

Ks. Dawid